ფილმები, რომელთა მთავარი თემა ზოგადად ძალადობისა და სექსიზმის ერთ-ერთი ფორმა - სექსუალური მაძიებლობაა, არც ისე ბევრია.
რასაკვირველია, ლამის ყოველ მეორეში თუ არა, მესამე ფილმში ნერწყვმოდინებული მთავარი თუ მეორეხარისხოვანი როლის შემსრულებელი მამრობითი სქესის პერსონაჟი ფიგურირებს, რომელსაც ქალის დანახვაზე ლიბიდო ავტომატურად უმძაფრდება, მზერა და ტვინი ებინდება, სამატყველო რეპერტუარი კი ქალის გარეგნობის შეფასებას, კოპულაციის ვერბალური ფანტაზიას ვერ სცდება და ცდილობს სამსახურეობრივი მდგომარეობა, ანდა თავისი „აღმატებული“ სტატუსი გამოიყენოს ქალზე ვერბალური, თუ ფიზიკურ-ფსიქოლოგიური ძალადობის განსახორციელებლად.
თუმცა ეს ფილმის სცენარის მიხედვით პერსონაჟის თვითდამკვიდრება - თვითგამოხატვის მარტივი ხერხია და, როგორც წესი, გმირის მოკლე და ამავე დროს მოცულოებით სახასიათო შტრიხს წარმოადგენს. მაგრამ თითებზე ჩამოსათვლელია ე.წ. სოციალური (გნებავთ გენდერული/ფემინისტური) ფილმები, რომელთა მთავარი თემა გახლავთ სწორედ სექსუალური მაძიებლობა, როგორც ფენომენი, როგორც პრობლემა/ კრიმინალი, რომელიც ამ საკითხს სამართლებრივ ჭრილში განიხილავს. „ძველი ქართული ტრადიცია“ საცოლის მოტაცების შეიძლება კვალიფიცირდეს სექსუალურ მაძიებლობადაც, რადგან, როგორც წესი, მამაკაცი „ლეგიტიმურად“ ძალადობს თავის მომავალ „ლეგიტიმურ ქალზე“ ანუ ეძებეს არა სიყვარულს, თანაგრძნობას, თანასწორობას და ქალისგან ასეთსავე კონგრუენტულ უკუკავშირს, არამედ „მეორე სქესს“, რომელიც მას სექსუალურად და „ოჯახურად“ მოემსახურება.
სექსუალური მაძიებლობა მოიცავს ადამიანისთვის არასასიამოვნო სექსუალური ხასიათის ქარაგმებს, აგრესიანარევ ქვეტექსტებს, ინსინუაციებსა და ქმედებათა განხორცილებას იქნება ეს უხამსი ხუმრობა, უტაქტო ჟესტი, ფიზიკური შეხების მცდელობა, მასაჟის შეთავაზება, „მეგობრული“ ბწკენა, გაუპატიურების მცდელობა თუ გაუპატიურება. ინტრენეტმა და სოციალურმა ქსელების არსებობამ სექსუალურ მაძიებლებს საძიებო პროცესი გაუმარტივა. არსებობს უამრავი ვებსაიტი (არ ვგულისმობ სექს- მუშაკებისა თუ პორნოსაიტებს), რომლის შირმა „სერიოზული ურთიერთობის“ გაბმაა, მაგრამ ამ ვებ - გვერდების მომხმარებლები „დეითინგ საიტებს“ თავიანთი მიზნებისთვის - სექსუალური მაძიებლობისთვის იყენებენ. სექსუალური მაძიებელია ის ადამიანიც, რომელიც უხეშად თუ შეპარვით თავისი მდგომარეობით მანიპულირებს, მაგალითად, სამუშაო ადგილზე ანდა ადამიანის სამსახურში მიღებისას და ამას სექსუალური სახის მომსახურების შეთავაზებით აკეთებს. სამუშაო ადგილებზე განსაკუთრებით დისკომფორტულია სექსუალური მაძიებლის ქმედება, რადგანაც ამის გამო მოსამსახურისთვის არაკეთილმოსურნე ატმოსფერო იქმნება; ბოსს თუ სხვა რანგის თანამშრომელს სამიზნეებით ადვილად მანიპულირების საშუალება ეძლევა, რაც ძალაუფლების ბოროტად გამოყენებითა და სექსიზმით კვალიფიცირდება. სამსახურში ძალაუფლების ბოროტად გამოყენება, სექსუალური ობიექტის დამცირება კი წმინდა წყლის დისკრიმინაციაა, რომელიც დასავლური სტანდარტებით დაუშვებელია და მას ქვეყნის კანონმდებლობა არეგულირებს.
აშშ - ში გარდა იმისა, რომ სექსუალური მაძიებლობა უკანონო ქმედებაა ქვეყნის ფედერალურ დონეზე და მას ფედერალური კანონმდებლობა არეგულირებს, არსებობს ასე ვთქვათ სამინისტროების, მაგალითად, განათლებისა თუ შრომითი მოწყობის სამსახურებში კანონქვემდებარე აქტები, რომლებიც სექსუალური მაძიებლობის კვალიფიკაციას უფრო მეტად აკონკრეტებს. სექსუალური მაძიებლობა, ალბათ, სამყაროს ასაკისაა, მაგრამ მისი დოკუმენტირებული ისტორია იწყება იმ დღიდან, როგორც კი ამაზე ადამიანებმა საუბარი ღიად დაიწყეს და სასამართლო დარბაზებშიც პირველი „ქეისები“ გაჩნდა. მაგალითად, როცა აშშ-ში, აფრო - ამერიკელმა ქალებმა გაუპატიურების ფაქტებზე ხმამაღლა დაიწყეს საუბარი. როგორც წესი, სექსუალური მაძიებლობა რასიზმთან იყო დაკავშირებული. ცნობილია ისიც, რომ ეკონომიკური კრიზისებისა და უმუშევრობის მაღალი მაჩვენებლების პირობებში განსაკუთრებით მაღალია სექსუალური მაძიებლობის რისკი, როცა დამქირავებელს შეუძლია ყოველგვარი მოტივაციის, უფრო სწორედ, სექსუალური მომსახურეობის არშესრულების გამო ქვეშემდგომი დაითხოვოს. ამგვარი ეკონომიკური პირობების გამო განსაკუთრებით მოწყვლადნი არიან მარტოხელა, დაბალანაზღაურებად სამსახურებში მომუშავენი ქალები, რომლებიც ოჯახის ერთადერთ მარჩენალნი არიან. შრომის საერთაშორისო ორგანიზაციის სტატისტიკის თანახმად ინდუსტრიულ ქვეყნებში 20 პროცენტამდე ქალი სექსუალური მაძიებლობის მსხვერპლი ხდება და აქედან მხოლოდ მესამედი იღებს გადაწყვეტილებას, რომ საკუთარი უფლებების დასაცავად სასამართლოს მიმართოს. ამავე ორგანიზაციის მონაცემებით ყოველი მეორე დანიელი, ყოველი მესამე ავსტრიელი და ყოველი მეოთხე ფრანგი ქალი სექსუალური მაძიებლის მსხვერპლი ხდება. სხვა ქვეყნებში კი ამ თემების განხილვაზე სუპერტაბუს არსებობის გამო, არც ზუსტი და არც მიახლოებითი სტატისტიკა არ არსებობს და სექსუალური მაძიებლობის მცდელობის დაფიქსირებას თავი რომ დავანებოთ, ქალები მომხდარი ფაქტის - გაუპატიურების შესახებაც არ საუბრობენ და, შესაბამისად, არც სამართალდამცავ ორგანოებს მიმართავენ.
ჰოლივუდის პროდუქციიდან სექსუალურ მაძიებლობაზე გადაღებულ ფილმთაგან პირველად რიდლი სკოტის ტრაგიკურლი ფინალის მქონე „ტელმა და ლუიზა“ და ნიკი კაროს „ჩრდილოეთის ქვეყანა“ გამახსენდა. ეს უკანასკნელი, ფაქტობრივად, რეალური პერსონაჟის ისტორიას ეყრდნობა. ფილმის გმირია ორი შვილის დედა ჯოზი ეიმსი, რომელიც 16 წლის ასაკში მისმა სკოლის მასწავლებელმა, ფაქტობრივად, ლამის შეყვარებულის თვალწინ გააუპატიურა. არასრულწლოვანი აბორტს არ იკეთებს და პირველი შვილიც მოძალადისგან ჰყავს, ხოლო მეორე - ქმრისგან, რომელიც მას სცემს. ჯოზი შვილებთან ერთად მშობლებთან გარბის და სამსახურს ქვანახშირის საბადოებზე პოულობს, თუმცა ის და სხვა ქალები - მუშები მამაკაცი კოლეგების - სექსუალურ მაძიებელთა სამიზნე ხდებიან. იმის გამო, რომ „ცუდი წარსულის“ ქალს მამაკაცები სექსზე ვერ ითანხმებენ, ჯოზიზე ათასგვარ სიბინძურეს თხზავენ, შეურაცხყოფენ და თან ისე, რომ ქალის ოჯახის წევრებიც კი ჯოზის აღვირახსნილობას იჯერებენ. ჯოზი გადაწყვეტს მოძალადეებს კომპანიის დირექტორთა საბჭოში უჩივლოს, მაგრამ - ამაოდ. მათ ქალის არ სჯერათ და თან „ასეთი“ რეპუტაციის ქალისთვის არც ღირს ყურადღების მიქცევა. ადვოკატის რჩევით ჯოზი ქალების მიმხრობას ცდილობს, სასამართლო მართლაც იმართება, ხოლო ეს უნიკალური „ქეისი“ აშშ-ის სამართლებრივ ისტორიაში სახელწოდებით „ლუის ჯონსონი კომპანიის „ევლეტ ტაკონიტ“ წინააღმდეგ“ შედის. რეალურად კი ზემოხსენებული სასამართლო პროცესი, რომელიც მომჩივანებმა მოიგეს, 14 წელი მიმდინარეობდა და, ფაქტობრივად, პრეცენდენტული გახდა, როგორც ჯგუფური სექსუალური მაძიებლობის საქმე. აქვე სხვა ფილმებიც მახსენდება, მაგალითად, ბარი ლევინსონის „გახსნა“, სადაც სექსუალურ მაძიებლობაში მამაკაცი მასზე სამსახურეობრივი მდგომარეობით უფრო მაღალ საფეხურზე მდგომ ქალს ადანაშაულებს და ამ ფილმში ჟღერს სექსუალური მაძიებლობის ორდინალური განსაზღვება, რომ იგი სექსის კი არა, ძალაუფლების საკითხია. 1980 წელს რეჟისორმა კოლინ ჰიგინსმა კომედიური ჟანრის ფილმი „9- დან 5 -მდე“ გადაიღო, რომელშიც მოგვითხრობს სამი ქალი თანამშრომლის ბრძოლას სექსისტ და ეგოისტ ბოსთან, ხოლო ფილმი „ამერიკის ფილმის ინსტიტუტის“ მიერ 100 ყველაზე სასაცილო ფილმის სიაში შევიდა.
მედიით სექსუალურ მაძიებლობაზე საუბარი, იმ ორგანიზაციების საქმიაონობის მუდმივად გაშუქება, რომლებიც ამ საკითხზე მუშაობენ საზოგადოების ცნობიერებისა და გენდერული მგრძნობელოების ამაღლების აუცილებელი პირობაა. პრობლემის აქტუალობის დაყენებაში კი საკმაოდ ქმედითია ყოველდღიური სოციალური რეკლამა. მაგალითად, აშშ -ის მეტროს ვაგონებში გამოკრულია ინფორმაცია სექსუალური მაძიებლობის დასჯადობის შესახებ და ასევე ვერბალური გზავნილებიც გაისმის. ცხადდება ცხელი ხაზები მსხვერპლთათვის, ცნობილი პიროვნებები კამპანიურ აქციებში მონაწილეობენ, ხოლო საავადმყოფოებში სექსუალური მაძიებლობის რაობის შესახებ საინფორმაციო ბუკლეტები რიგდება.
ნიუ იორკში უცხოური ფილმების რეტროსპექტული პროგრამის ფარგლებში თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმის (MoMA) კინოთეატრებში ეგვიპტელი სცენარისტისა და რეჟისორის მოჰამედ დიაბის „ქაირო 678“ აჩენეს. ფილმი მოგვითხობს სამი განსხვავებული სოციალური სტატუსის მქონე ქალის ცხოვრებაზე, რომლებიც სექსუალური მაძიებლობის მსხვერპლნი არიან. სხვათა შორის, ერთ - ერთი მთავარი როლის შემსრულებელი ქალი რეალურ ცხოვრებაში თავად იყო ამგვარი ძალადობის მსხვერპლი. ფილმს ფონად გასდევს საზოგადობაში მყარად გამჯდარი სექსიზმი - იქნება ეს საზოგადოებრივი ტრანსპორტი, სახელმწიფო სამსახური, ქუჩა, თეატრალური სცენა, სახლი თუ საყვარელი მამაკაცის აზროვნება - მოქმედება. 2010 წელს, ჯერ კიდევ ხოსნი მუბარაკის პრეზიდმნეტობისას „ქაირო 678 „-მა დუბაის საერთაშორისო ფესტივალზე უმაღლესი ჯილდო დაიმსახურა, ასევე იგი ნიუ იორკში „ახალი რეჟისორების ახალი ფილმების“ ფესტივალზეც დააჯილდოვეს, ხოლო „ნიუ იორკ თაიმსმა“ მას „ფემინისტური დრამა“ და „სოციალური რეალიზმი“ უწოდა.
35 წლის მოჰამედ დიაბი ეგვიპტეში 2 წლის წინათ გაჩაღებული რევოლუციის ერთ - ერთი ლიდერი გახლდათ და დღესაც მას აქტიური პოლიტიკოსის სტატუსი აქვს. ფილმის ევროპული წარდგინება სწორედ იმიტომაც არ შედგა, რომ „ქაირო 678“ -ის ავტორი არაბული გაზაფხულის ორგანიზებით იყო დაკავებული. ფილმიც ერთგვარად სოციალური ძვრების წინასწარმეტყველი აღმოჩნდა. „ქაირო 678“, რომლის შემქმნელებისადმი უამრავი პროფესიონალური პრეტენზია სამართლიანად არსებობს, შეიძლება ითქვას, რომ მნიშვნელოვანია არა მისი მხატვრული ღირებულებით, არამედ იმ თემის წინ წამოწევით, რომელიც ეგვრიპტური და არა მარტო ამ ქვეყნის კინემატოგრაფისთვის დიდი ხნის განმავლობაში აკრძალული ხილი იყო. ბუნებრივია, რეჟისორი ეგვიპტის მსოფლიო იმიჯის შელახვაში დაადანაშაულეს, თუმცა მამაკაცმა რეჟოსორმა ამაზე პასუხი არაერთხელ გასცა, რომ ქალთა დისკრიმინაცია და სექსუალური მაძიებლობა არის მსოფლიოს უნივერსლაური პრობლემა, რომლის ჯეროვანი ინტოსპექცია ტოტალური პატრიარქატისა და ძალადობის ტრვიალურობის პირობებში, ფაქტობრივად, შეუძლებელია.
„ქაირო 678“ -ის მთავარი გმირი ფაიზა, ორი შვილის დედაა, რომელიც სახელმწიფო დაწესებულებაში მუშაობს, ჰყავს მეუღლე, რომელიც მუშაობს. ოჯახი ხელმოკლეა და ფული იმისთვის არ ჰყოფნის, რომ ქალმა სამსახურსა და სახლს შორის ტაქსით იაროს - ამიტომ იძულებულია ავტობუსში ლამის ყოველ ჯერზე მამაკაცი მგზავრების სექსუალური მაძიებლობა აიტანოს. იგი ფსიქოლოგ სებასთან ფსიქოთერაპიულ შეხვედრებზე დადის, სადაც სება ქალებს საკუთარი ღირსების დაცვას ასწავლის. ფაიზა გადაწყვეტს, რომ ამიერიდან საზოგადოებრივ ტრანსპორტში „შეიარაღებულმა“ (ბასრი თმის სამაგრით თუ ქინძისთავით) უნდა იაროს და როცა მამაკაცი მასთან შეხებას ცდილობს, იგი მას სასქესო არეში ჩხვლეტს და ასე იშორებს მოძალადეს, რომელიც, ბუნებრივია, ტკივილისგან ყვირის. ავტობუსში აურზაური იწყება და ფაიზა იძულებულია სახლისკენ გზას ფეხით გაუყვეს. ამის ფონზე ქალს მეუღლისადმი ფიზიკური ლტოლვა უქრება და შემდგომ უკვე ფაიზას მეუღლე ხდება იმავე და სხვა ავტობუსებში სხვა ქალ - მგზავრებზე მონადირე და მას უკვე ვიღაც სხვა ქალი ჩხვლეტს. რამდენიმე მამაკაცი შარდ-სასქესო არეში იდენტური დაზიანებებით საავადმყოფოში ხვდება და შესაბამისად ამ საქმით პოლიცია ინტერესდება. ამ დროს კი გამომძიებელს თავად აქვს პრობლემები ფეხმძიმე მეუღლესთან, რომელიც წუხს, რომ კრიტიკულ მომენტებში ქმარი არასოდეს არაა მასთან, მაგალითად, როცა იგი მშობიარობას. ასეც ხდება, ქალი მესამე შვილზე მშობიარობისას ისე კვდება, რომ ყველაზე ბოლოს ამის შესახებ ქმარი იგებს.
ფსიქოლოგი სება, რომელსაც თავისი სავაჭრო ბიზნესიც აქვს, წარმატებული ექიმის მეუღლეა. ცოლ-ქმარი ბავშვს ელოდება, მაგრამ საფეხბურთო მატჩის შემდეგ აჟიტირებული ბრბოს ნაკადი სებას სადღაც გაიტაცებს. იგი მეუღლის თვალთახედვიდან ქრება. ქალი ბავშვს კარგავს, დეპრესია ეუფლება და ოჯახი ენგრევა. ფილმში შემოდის მესამე გმირი, შედარებით ასაკით უმცროსი ლაღი ნელი. იგი და მისი ქმარი მსახიობი- კომედიანტიაები არიან. ნელიც ქუჩაში სექსუალური მაძიებლობის მსხვერპლი ხდება, საკუთარი დედის თვალწინ, რომელიც იმ აივნიდან/ფანჯრიდან იყურება, საიდანაც ფაიზას ავტობუსი 678 ჩანს. ნელის უნდა მოძალადეს სამართლებრივად პასუხი აგებინოს, მაგრამ ოჯახი ყოყმანობს, ფაქტობრივად, მხარს არ უჭერს. ამ სამ ქალს ერთი რამ აერთიანებს - ისინი დამცირებისა და ძალადობის ხორცაკეპს გადიან და არ იციან, როგორ გაუმკლავდნენ ამ დიდ პრობლემას. თუმცაღა, როგორც თანამოაზრეები ერთმანეთს, საერთოს პოულობენ; ერთიანდებიან, რათა ფაიზა სამართლებრივი დევნისგან იხსნან, სექსუალურ ძალადობას იურიდიული მიმართულება მისცენ და საქმის გარჩევამ სასამართლოს დარბაზში გადაინაცვლოს. ერთ ჩვეულებრივ ავტობუსში, რომლის სამარშრუტო ნომერია 678 დაწყებული ამბავი, ფართე რეზონანას იძენს.
აღმოსავლელი რეჟისორის ეს ფილმი უდაოდ გამბედავი მცდელობაა ეგვიპტურ საზოგადოაბას მტკივნეულ პრობლემაზე მიუთითოს. მუჰამედ დიაბი ამბობს, რომ დღევანდელ დღეს, როცა ადამიანები არა წიგნებით, არამედ ფილმებით სწავლობენ, ძალიან მნიშვნელოვანია რეჟისორებმა და სცენატრისტებმა სწორედ ეს გამომსახველობითი საშუალება მაქსიმალურად გამოიყენონ. თავად რეჟისორი ეგვიპტის ერთ - ერთ ბანკში მუშაობდა, როცა უცებ ნიუ იორკის ფილმის აკადემიაში სცენარისტობისა და რეჟისურის დაუფლება გადაწვიტა. თავიდან მოჰამედ დიაბის ოცნება ჰოლივუდი იყო, თუმცა სწავლის დასრულების შემდეგ სამშობლოში დაბრუნდა და სოციალურად აქცენტირებული ფილმების გადაღება დაიწყო. სხვათა შორის, „ქაირო 678“, როგორც სასწავლო ვიდეომასალა, ადამიანის უფლებების შემსწავლელ კურსებზე აქტიურად გამოიყენება, მათ შორის გაეროს ადამიანის უფლებების უმაღლესი კომისარიატის მიერ.
2011 წელს არაბული რევოლუციის დროს ქაიროში მოძალადეებმა ამერიკული ტელეარხის CBS - ის კორესპონდენტი ლორა ლოგანი რევოლუციური ტაჰრირის მოედანთან ახლოს დღისით-მზისით ჯგუფურად გააპატიურეს და მის მოკვლასაც შეეცადნენ. ეგვიპტის „ქალთა უფლებების დაცვის ცენტრის“ მონაცემებით ქვეყანაში უცხოელ ქალთა 98 და ადგილობრივთა 83 პროცენტი სექსუალური მაძიებლობის მსხვერპლია. მოჰამედ დიაბი ამბობს, რომ „სექსუალური მაძიებლობა არის სიღარიბის, უმეცრებისა და აგრესიის სიმპტომი“ და დასძენს, რომ ფილმის შემდეგ მას დისკრიმინაციის ამგვარი ფორმის არაერთი მსხვერპლი დაუკავშირდა, რომლებმაც რეჟისორს თავიანთი ისტორიები გაანდეს და რომ ამ ქალებმა სწორედ „ქაირო 678“ -ით შეგულიანებულებმა ჩრდილიდან გამოსვლა და ძალადობის შესახებ ღიად საუბარი გადაწყვიტეს.
35 წლის მოჰამედ დიაბი ეგვიპტეში 2 წლის წინათ გაჩაღებული რევოლუციის ერთ - ერთი ლიდერი გახლდათ და დღესაც მას აქტიური პოლიტიკოსის სტატუსი აქვს. ფილმის ევროპული წარდგინება სწორედ იმიტომაც არ შედგა, რომ „ქაირო 678“ -ის ავტორი არაბული გაზაფხულის ორგანიზებით იყო დაკავებული. ფილმიც ერთგვარად სოციალური ძვრების წინასწარმეტყველი აღმოჩნდა. „ქაირო 678“, რომლის შემქმნელებისადმი უამრავი პროფესიონალური პრეტენზია სამართლიანად არსებობს, შეიძლება ითქვას, რომ მნიშვნელოვანია არა მისი მხატვრული ღირებულებით, არამედ იმ თემის წინ წამოწევით, რომელიც ეგვრიპტური და არა მარტო ამ ქვეყნის კინემატოგრაფისთვის დიდი ხნის განმავლობაში აკრძალული ხილი იყო. ბუნებრივია, რეჟისორი ეგვიპტის მსოფლიო იმიჯის შელახვაში დაადანაშაულეს, თუმცა მამაკაცმა რეჟოსორმა ამაზე პასუხი არაერთხელ გასცა, რომ ქალთა დისკრიმინაცია და სექსუალური მაძიებლობა არის მსოფლიოს უნივერსლაური პრობლემა, რომლის ჯეროვანი ინტოსპექცია ტოტალური პატრიარქატისა და ძალადობის ტრვიალურობის პირობებში, ფაქტობრივად, შეუძლებელია.
„ქაირო 678“ -ის მთავარი გმირი ფაიზა, ორი შვილის დედაა, რომელიც სახელმწიფო დაწესებულებაში მუშაობს, ჰყავს მეუღლე, რომელიც მუშაობს. ოჯახი ხელმოკლეა და ფული იმისთვის არ ჰყოფნის, რომ ქალმა სამსახურსა და სახლს შორის ტაქსით იაროს - ამიტომ იძულებულია ავტობუსში ლამის ყოველ ჯერზე მამაკაცი მგზავრების სექსუალური მაძიებლობა აიტანოს. იგი ფსიქოლოგ სებასთან ფსიქოთერაპიულ შეხვედრებზე დადის, სადაც სება ქალებს საკუთარი ღირსების დაცვას ასწავლის. ფაიზა გადაწყვეტს, რომ ამიერიდან საზოგადოებრივ ტრანსპორტში „შეიარაღებულმა“ (ბასრი თმის სამაგრით თუ ქინძისთავით) უნდა იაროს და როცა მამაკაცი მასთან შეხებას ცდილობს, იგი მას სასქესო არეში ჩხვლეტს და ასე იშორებს მოძალადეს, რომელიც, ბუნებრივია, ტკივილისგან ყვირის. ავტობუსში აურზაური იწყება და ფაიზა იძულებულია სახლისკენ გზას ფეხით გაუყვეს. ამის ფონზე ქალს მეუღლისადმი ფიზიკური ლტოლვა უქრება და შემდგომ უკვე ფაიზას მეუღლე ხდება იმავე და სხვა ავტობუსებში სხვა ქალ - მგზავრებზე მონადირე და მას უკვე ვიღაც სხვა ქალი ჩხვლეტს. რამდენიმე მამაკაცი შარდ-სასქესო არეში იდენტური დაზიანებებით საავადმყოფოში ხვდება და შესაბამისად ამ საქმით პოლიცია ინტერესდება. ამ დროს კი გამომძიებელს თავად აქვს პრობლემები ფეხმძიმე მეუღლესთან, რომელიც წუხს, რომ კრიტიკულ მომენტებში ქმარი არასოდეს არაა მასთან, მაგალითად, როცა იგი მშობიარობას. ასეც ხდება, ქალი მესამე შვილზე მშობიარობისას ისე კვდება, რომ ყველაზე ბოლოს ამის შესახებ ქმარი იგებს.
ფსიქოლოგი სება, რომელსაც თავისი სავაჭრო ბიზნესიც აქვს, წარმატებული ექიმის მეუღლეა. ცოლ-ქმარი ბავშვს ელოდება, მაგრამ საფეხბურთო მატჩის შემდეგ აჟიტირებული ბრბოს ნაკადი სებას სადღაც გაიტაცებს. იგი მეუღლის თვალთახედვიდან ქრება. ქალი ბავშვს კარგავს, დეპრესია ეუფლება და ოჯახი ენგრევა. ფილმში შემოდის მესამე გმირი, შედარებით ასაკით უმცროსი ლაღი ნელი. იგი და მისი ქმარი მსახიობი- კომედიანტიაები არიან. ნელიც ქუჩაში სექსუალური მაძიებლობის მსხვერპლი ხდება, საკუთარი დედის თვალწინ, რომელიც იმ აივნიდან/ფანჯრიდან იყურება, საიდანაც ფაიზას ავტობუსი 678 ჩანს. ნელის უნდა მოძალადეს სამართლებრივად პასუხი აგებინოს, მაგრამ ოჯახი ყოყმანობს, ფაქტობრივად, მხარს არ უჭერს. ამ სამ ქალს ერთი რამ აერთიანებს - ისინი დამცირებისა და ძალადობის ხორცაკეპს გადიან და არ იციან, როგორ გაუმკლავდნენ ამ დიდ პრობლემას. თუმცაღა, როგორც თანამოაზრეები ერთმანეთს, საერთოს პოულობენ; ერთიანდებიან, რათა ფაიზა სამართლებრივი დევნისგან იხსნან, სექსუალურ ძალადობას იურიდიული მიმართულება მისცენ და საქმის გარჩევამ სასამართლოს დარბაზში გადაინაცვლოს. ერთ ჩვეულებრივ ავტობუსში, რომლის სამარშრუტო ნომერია 678 დაწყებული ამბავი, ფართე რეზონანას იძენს.
აღმოსავლელი რეჟისორის ეს ფილმი უდაოდ გამბედავი მცდელობაა ეგვიპტურ საზოგადოაბას მტკივნეულ პრობლემაზე მიუთითოს. მუჰამედ დიაბი ამბობს, რომ დღევანდელ დღეს, როცა ადამიანები არა წიგნებით, არამედ ფილმებით სწავლობენ, ძალიან მნიშვნელოვანია რეჟისორებმა და სცენატრისტებმა სწორედ ეს გამომსახველობითი საშუალება მაქსიმალურად გამოიყენონ. თავად რეჟისორი ეგვიპტის ერთ - ერთ ბანკში მუშაობდა, როცა უცებ ნიუ იორკის ფილმის აკადემიაში სცენარისტობისა და რეჟისურის დაუფლება გადაწვიტა. თავიდან მოჰამედ დიაბის ოცნება ჰოლივუდი იყო, თუმცა სწავლის დასრულების შემდეგ სამშობლოში დაბრუნდა და სოციალურად აქცენტირებული ფილმების გადაღება დაიწყო. სხვათა შორის, „ქაირო 678“, როგორც სასწავლო ვიდეომასალა, ადამიანის უფლებების შემსწავლელ კურსებზე აქტიურად გამოიყენება, მათ შორის გაეროს ადამიანის უფლებების უმაღლესი კომისარიატის მიერ.
2011 წელს არაბული რევოლუციის დროს ქაიროში მოძალადეებმა ამერიკული ტელეარხის CBS - ის კორესპონდენტი ლორა ლოგანი რევოლუციური ტაჰრირის მოედანთან ახლოს დღისით-მზისით ჯგუფურად გააპატიურეს და მის მოკვლასაც შეეცადნენ. ეგვიპტის „ქალთა უფლებების დაცვის ცენტრის“ მონაცემებით ქვეყანაში უცხოელ ქალთა 98 და ადგილობრივთა 83 პროცენტი სექსუალური მაძიებლობის მსხვერპლია. მოჰამედ დიაბი ამბობს, რომ „სექსუალური მაძიებლობა არის სიღარიბის, უმეცრებისა და აგრესიის სიმპტომი“ და დასძენს, რომ ფილმის შემდეგ მას დისკრიმინაციის ამგვარი ფორმის არაერთი მსხვერპლი დაუკავშირდა, რომლებმაც რეჟისორს თავიანთი ისტორიები გაანდეს და რომ ამ ქალებმა სწორედ „ქაირო 678“ -ით შეგულიანებულებმა ჩრდილიდან გამოსვლა და ძალადობის შესახებ ღიად საუბარი გადაწყვიტეს.
No comments:
Post a Comment