ძაღლი, როგორც ადამიანი...

ბოლო სამი დღის განმავლობაში მედიის საშუალებით საქართველოში ორი ადამიანის დაღუპვისა და მესამის – არდაღუპვის ამბავი შევიტყვე. ერთი ქუთაისში პარლამენტის დამხმარე ნაგებობის ხარაჩოს ჩამონგრევას შეეწირა, მეორე თბილისში – შენობის დეკონტრუქციას, მესამე კი დედაქალაქში სანაგვე ურნასთან (ბუნკერთან) დაგდებული იპოვეს. თბილისელი მუშის დაღუპვას იმდენი აჟიტირებული ყურადღება არ დათმობია, რამდენიც – ქუთაისელის, რადგანაც თბილისელი წინასაარჩევნო მეინსტრიმული პოლიტიკის ფორმატში არ ჩაჯდა. პარალელურად სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლებით დაცული უამრავი ადამიანისმოძულეობით გაჯერებული „პრო/კონტრა – პო/ოპო“ გამონათქვამები და კომენტარები გაჩნდა, მათ შორის მოქალაქის ზედმტსახელით Human Rights (ადამიანის უფლებები), რომელმაც ხარაჩოს უსაყვედურა: „ყველაფერს ბედი უნდა, 26 მაისს მაინც ჩამონგრეულიყო!“.... სიკვდილს კი გზის ნაგავსაყრელთან დაგდებული ჯერ – ჯერობით არჩვნებისთვის გამოუსადეგარი „ხმა“ გადაურჩა. სავარაუდოდ სულ რაღაც ორი კვირის ასაკის, ქალაქის დასუფთავების სამსახურის მიერ აღმოჩენილი და სიცივისგან გალურჯებული. გვამცნეს მისი სქესი და სისხლის სამართლის 128–ე მუხლის შინაარსიც, რომელიც ორ წლამდე იმ ადამიანის თავისუფლების აღკვეთას ითვალისწინებს, ვინც უმწეოს განსაცდელში მიატოვებს. და უცებ წარმოვიდგინე დასავლური ტიპის „არაბიოლოგიური დედ–მამა“, ოღონდ ზედმეტსახელად „სახელმწიფო“, რომელიც გაბრწყინების კანდიდატობის მქონე ტერიტორიაზე ბედნიერების მომნიჭებელ გამჭვირვალე ახალ ქალაქს აშენებს; რომელიც ღმერთის უფრო მეტად გაძეგლებულ–ჩაბეტონებული რწმენის გასამყარებლად ეკლესია – სიგანეშიწასულცათამბჯენებს აგებს, სადაც ყველა მეგაპოლისელი ქერა და ცისფერთვალება, ჯანსაღკბილება, მოქნილსახსარა და სხარტტვინა იქნება, მაგრამ სადაც მოქალაქე „მოსაშორებელ“ ბავშვს, შვილს (იურიდიულად კი უკვე მოქალაქეს) საავადმყოფოს კართან კი არა, ღია ცის ქვეშ დააგდებს, რადგანაც კლინიკა, ალბათ, უფრო შორსაა, ვიდრე – ნაგვის ბუნკერი; როგორი ჰუმანური ყოფილა, რომ ჩვილს სანაგვე ბუნკერში კი არა, ბუნკერთან გადაუძახა. ლოკალურ–გლობალურად წარმოვიდგინე უმწეოთა შემწე სისხლის სამართლის კოდექსის ამ მუხლის თანახმად ეჭვმიტანილ – ბრალდებულის პროკურორ–ადვოკატების ბიზნესი და მათი რაოდენობა...

რატომღაც მგონია, რომ სიტყვა „ბუნკერი“ ბუნკერული ძირის გამო „უმწეო–შემწეს“ წარმომავლობისაა და თავისი რეპუტაციით გუნება–განწყობის გამფუჭებელ, ლამის უცენზურო სიტყვათა რიგში თავსდება. ამავე დროს იგი ქვეყნის ისტორიის ერთგვარი ერთგული თანმდევი და ნოეს კიდობანისმაგვარი „კონტეინერია“: მონარქის, კრემლის, კაგებეს, რაიხსტაგის, მშობლიური მთავრობის სასახლის, მსოფლიოს სახელმწიფო და პარტიზანი ტერორისტების, ატომური ომისგან და რევოლუციებისგან თავდაცვის, დასავლური და აღმოსავლური ტიპის ბუნკერები: ხუთვარსკვლავიანები, საშუალოდ და ძალიან მოკრძალებულად კეთილმოწყობილები და ხრუშჩოვკა – ბუნკერები. და კიდევ რკინის ყუთები ბორბლებზე, რომელშიც ორდინალური ნაგავი – საკვების ნარჩენები, გამოუსადეგარი ნივთები იყრება; რომელშიც მშიერი ჰომოსაპიენსები იქექებიან, რადგანაც ბუნკერში ქექვის თავისუფლება კონსტიტუციითა უზრუნველყოფილი... როგორც გამოხატვის, საკვების მოპოვებისა და გადარჩენის უფლება. და რომელშიც ადამიანთა „სიყვარულის“ გვერდით მოვლენას, არაორდინალური ნაგავს – ბავშვებს ყრიან. ნაგავთან ერთად. არა, ეს ბუნკერები გაზის კამერებს არ ჰგავს. გაცილებით კომპაქტურია და თან კვირაში ერთხელ საყოფაცხოვრებო სიბინძურისგან იცლება. ზოგ ქვეყანაში კი ადამიანებმა ცოტა თუ ბევრი იფიქრეს, იმსჯელეს, ადგნენ და ამგვარი „საბუნკერო“ ახალშობილების გადარჩენის საშუალებები მოიფიქრეს: სპეციალური სახლები, რომელიც 24 საათის განმავლობაში ღიაა და სადაც არასასურველი არსება „ერთი თუ მეტი ფანჯრის პრინციპით“ შეუძლიათ ისე „შეაცურონ“, რომ მომყვანის ვინაობით არავინ დაინტერესდება. უბრალოდ მოვიდნენ, დატოვონ, ზურგი შეაქციონ და წავიდნენ თავის გზაზე. ასე ჯობს. კი, ნამდვილად ასე ჯობს, ვიდრე სრულიად უსუსური არსებები ქალაქის რომელიმე უბნის ქუჩის ჩიხში მწერების, თაგვებისა და მაწანწალა, მშიერი ძაღლების საჯიჯგნად ეგდონ ... თუმცა ძაღლიცაა და ძაღლიც... ადამიანიცაა და ადამიანიც...

რამდენიმე თვის წინათ პოპულარული ამერიკული ტელესერიალების მსახიობმა ნიკ სანტინომ თავი მოიკლა. საქმე იმაშია, რომ მისი ბინის მეპატრონეები და მეზობლები ვერ ეგუებოდნენ ზოგადად შენობაში ცხოველებისა და კერძოდ სანტინოს ბინაში 5 წლის ასაკის, ზომით დიდი პიტბულის ცხოვრებასა და ქცევას. მსახიობი საცხოვრებელი დასახლების მენეჯმენტის გადაწყვეტილებას დაემორჩილა და... თავისი ოთხფეხა მეგობარი როკო ევთანაზიის გამოყენებით სამუდამოდ დააძინა. მაგრამ მოგვიანებით თავისსავე დაბადების დღეს თავადაც ისე მიიძინა, როგორც – როკომ. სიკვდილის წინა წერილში კი ნიკ სანტინომ დაწერა: „დღეს მე ჩემს საუკეთესო მეგობარს ვუღალატე, ჩემი საუკეთესო მეგობარი დავადუმე. როკო მენდობოდა, მე კი იგი გავაწბილე. მან ეს არ დაიმსახურა“.


დასავლეთ აფრიკის ერთ პატარა სახელმწიფო განაში, ერთ პატარა ფერმაში ძაღლი დაიკარგა. საღამო ხანს მეპატრონე შეშფოთდა, როცა შეამჩნია, რომ ოთხფეხა მეგობარი შინ არ დაბდუნდა. ამიტომ რამდენიმე ადამიანის თანხლებით მის ძებნას შეუდგა და იპოვა კიდეც... მისი ძაღლი ადამიანს დარაჯობდა. ხიდის ქვეშ ვიღაცას ჭიპლარიანი, ცოცხალი ახალშობილი მიეგდო, ძაღლმა კი იგი აღმოაჩინა, შემოეხვია და სხეულით გაათბო...

ივნისი 10, 2012

shokoladi.ge