ჩემი სახლი არ ჰგავს ღმერთის სახლს.
ჩემი სულის კუთხეებში მტვრიანი ხის წინწკლებია.
ღმერთს სახლში სული არ აქვს მოსაწყობი.
მისი სულის სასტუმროში თავღია ეთერებია.
ჩემი სახლი ჩემს სულს უნდა დავამსგავსო,
თორემ სული დაემსგავსება ჩემს სახლს.
საათი გავიტანო,
ისრებჩამოჟანგული
მიღვენთილი.
ცივი მცხუნვარება
პლასტელინის უდაბნოს.
ბოხი ხმები,
დადებული ზავები,
სასინჯი მძაგებლები,
აუგი ხურდა,
დღე–ღამის სუნი,
წამხდარი წამწამები,
ჩანაჟური კვალი,
მშრალი ხორცი,
ცხიმიანი ურდულები,
უცხო სიმშვიდე,
შებანლული ხახვის თავები,
შებოლილი მხვრეპავები,
შეკვანძული მოლები,
წამხედურა მოლე
კულები – კუტი პურის ნამცეცები.
შენი ლუკმის ლტოლვილები.
დანამული ყასიდობა.
ვის ვეგანგებები.
მოურიგებელს . . .
გულამომჯდარს მაგიდასთან სულდამჯდარი
მეტყვის
ტყუპი ტყუპთაგანი მოძებნე.
შენი პირაღმა. პერანგგაღეღილი.
შენთვის შეყოვნებული.
ბინდჩამოტეხილი
უზმო სული. უმემბრანო.
თითებს გულამოჭრილ კედელს სიმწრით ჩამოვხოკავ,
იქნებ შენი საზღვარი ჯერ კიდევ ფეთქავს.
შაბიამნისფერი ფიფქების წვეტები მიმტკივნებენ
თითებს და გაპარულ თვალებს.
გავხედავ როგორ უყვარდებათ ციფრებს არაციფრები.
შემშურდება უციფრობის.
განა, ურიცხვობის.
და ვთხოვ, რომ რვამ ცხრას გაუსწროს.
რომ წყლად დავიღვარო
ან სარკმლის კერპჯიუტა შუშას
ძარღვად შემოვევლო.
დავასველო.
ჩემი თეთრკაბა პარასკევი შემოვიდნო
სულივით ვერ კბილბაგისმიერი.
და ბოლოს დალაგებულ სახლში
სულამომჯდარმა
წამძღოლს ვკითხო
სად მიდიხარ.
მეც წამიყვანე . . .
მარტი, 2004
No comments:
Post a Comment