ყველაზე ლამაზი მამაკაცების ქვეყანა . . .

საუკუნეების განმავლობაში სიყვარულისა და სექსის (სექსუალობის) კულტურა გარკვეულწილად ამა თუ იმ ქვეყნის სოციალური ისტორიის ყველაზე საინტერესო, ადეკვატური და ამავე დროს პარადოქსული ფენომენი გახლდათ. სიყვარულის ინსტიტუცირების სურვილი ტრადიციული კულტურებისთვის ყველაზე მეტადაა დამახასიათებელი, ხოლო მისი ჩარჩოებში, მათ შორის, სამართლებრივში, მოქცევის მოთხოვნა არა მარტო ტოტალიტარულის, არამედ დემოკრატიული რეჟიმების არსებობის ატრიბუტიც გახდა.

ცნება „სახელმწიფოს" გაჩენისთანავე ეს უკანასკნელი უკვე ლეგალურად, დირექტიულად ჩაერია ოჯახის მოწყობისა და სექსუალობის გამოვლინების პრაქტიკებში. ამის ყველაზე ნათელი დასტურია აშშ-ში ერთსქესიანი ქორწინების ერთგვარი მოწესრიგების (აშშ-ის იუსტიციის უწყება უკვე მუშაობს ერთსქესიან ქორწინებაში მყოფთა განქორწონების კანომდებლობაზე, ციხეში პატიმრების მონახულების წესის რეგულირებაზე და ა.შ.) მცდელობა, ლეგალიზიაციის საკანონმდებლო „რიტუალი", რომელიც, ფაქტობრივად, საუკუნეების განმავლობაში გამყარებულ სტერეოტიპებს იმით ანგრევს, რომ „გეი-პარტნიორობის" ე.წ. „სამოქალაქო ქორწინების" ცნებასა და ჰომოსექსუალური სიყვარულს (გნებავთ, კავშირს, როგორ მას ხშირად უწოდებენ), კანონიერ ანუ „ოჯახურ" ცნებად ოფიციალურად აღიარებს. ეს ერთგვარი „სექსუალური რევოლუცია -2"-ია, თუმცა, როგორც ჩანს, თანამედროვე ცივილიზაციას ამგვარი სოციალური ძვრები იმდაგვარად აღარ ადარდებს, როგორადაც გასული საუკუნის 50 - 60-იანი წლების საზოგადოებას. გენდერულ და სხვა სოციოლოგიურ კვლევებში არც ისე ფართოდაა წარმოდგენილი რევოლუციების, ტოტალირატარული რეჟიმების პერიოდში ჰომოსექსუალური სიყვარულის ისტორიები, მათი ბედ-იღბალი და შედარებითი ანალიზი. საქართველოსთვის „ახლობელი" სტალინური პერიოდი განსაკუთრებით საინტერესოა ამ მხრივ და არა მარტო ჰომოსექსუალიზმის კრიმინალიზაციით ან სტალინის მამაკაცი თანაპარტიელებისა თუ არათანაპარტიელების მიერ ბელადისადმი გაგზავნილი სასიყვარულო წერილების გამო, არამედ იმ გეგმაზომიერი პოლიტიკითაც, რომლითაც სტალინი ამ „მოსიყვარულე" მამაკაცების ცოლებს იშორებდა, როგორც წესი - ხვრეტდა. თუმცაღა მათი ქმრები ცოლების გაუჩინარების შემდეგაც იმყოფებოდნენ სტალინისადმი სიყვარულის „რეჟიმში". და არა მხოლოდ სიცოცხლის დაკარგვის ან უკვალოდ გაქრობის შიშის გამო. ენკავედეს ჯურღმულებში ეჟოვმა და იაგოდამ თავიანთი ჰომოსექსუალიზმი აღიარეს. ამ ავადსახსენებლი უწყების დახურულ არქივებში დღემდე მიუწვდომელია აბელ ენუქიძის, ლევ კარახანის და სხვა კომუნისტი გეების თავგადასავლების ამსახველი დოკუმენტები. ვშიშობ არქივებს არატრადიციული სექსუალური არიენტაციის მქონე არანომენკლატურული წრის ადამიანების ისტორიები რამენაირად შემოენახა. ყბადაღებული ფრაზა „ჩვენთან (საბჭოთა კავშირში-ი.მ.) სექსი არაა" ზოგადად მხოლოდ ჰეტეროსექსუალურის კი არა, არამედ ჰომოსექსუალური სექსის „არქონასაც" ნიშნავდა. ნაცისტური და სტალინური რეჟიმი როგორც პერსონიფიცირებული და სასტიკ სისტემად ქცეული უკიდურესად პატრიარქალური „მამაკაცური ფანტაზია", ისეთივე გეგმაზომიერებით ანადგურებდა განსახვავებული სექსუალობის ადამიანებს, როგორც - განსხვავებული „ეთნიკურობისას" (მაგალითად, ებრაელებს ან ბოშებს), როგორც „სამშობლოს მტრებს". რევოლუციების, მასობრივი ძალადობის პერიოდები ყველაზე კარგად დემონსტრირებს სიმონა დე ბოვუარისეულ ტერმინს თუ მოვიშველიებთ, „მეორე სქესისგან", როგორც პირველისგან (მთავარისგან) არა იმდენად განსხვავებულ, არამედ „ჩამორჩენილისგან" განმანძილებისა და სადერმაკაციო ხაზის გავლების მცდელობას, ამ მცდელობის თეორიტაზაციასა და პრაქტიკას. ისევე როგორც ფაშიზმის, ასევე კომუნიზმის გენდერული იდენტიფიკაცია იყო აბსოლუტურად სუპერმასკულინური. ერექციის უფლება მხოლოდ ოფიციალურად აღიარებული სექსუალობის მქონეს ჰქონდა. სხვა სექსუალობას ეს მკაცრად ეკრძალებოდა. საქართველოში მართლმადიდებელი ეკლესია და არა მარტო ჩვენს ქვეყანაში და არა მარტო მართლმადიდებლობა, ფაქტობრივად, რეპერსირებს არაფორმალიზებულთა ერექციის უფლებას, ოღონდ განსახვავებული რიტორიკით. ამ თემატიკის ისტორიული კუთხით გაშლის მხრივ არა მარტო მეცნიერთათვის, არამედ სხვა დაინეტერესებულთათვის საინტერესო უნდა იყოს უელსის სვანსის უნივერსიტეტის პორფესორის დან ჰილის წიგნი „ჰომოსექსუალური ვნება რევოლუციურ რუსეთში". ავტორი ძალიან საინტერესოდ და სკრუპულოზურად გადმოსცემს მოსკოვსა და პიტერში რევოლუციური პერიოდის ჰომოსექსუალურ ისტორიებს და ასევე ამ ადამიანების იძულებითი მკურნალობის პრაქტიკებს. 1920 - იან წლებში ხელისუფლება მზად იყო ეღიარებინა განსვავებული სექსუალობა, 1930 - იანებში კი ჰომოსექსუალები ჯაშუშებსა და ანტისაბჭოთა ელემენტებთან ბრძოლის ეგიდით იდევნებოდნენ. სტალინური სახელმწიფო ჰეტეროსექაულურ მეინსტრიმს ნერგავდა და ჰომოსექსუალურს დევნიდა, როგორც ომისთვის უვარგისს. თუმცა ჰომოსექსუალების ამერიკულ ჯარში მსახურობის გარშემო არსებული დისკურსი და პოლიტიკური მსჯელობა ამ სტერეოპრიპს აბალითილებს. დან ჰილი თავის წიგნში რუსეთში არსებულ ჰომოსექსულიზმთან დასავლური ჰომოსექსუალური პრაქტიკების კორელაციას აღწერს და მოჰყავს ავტორები, რომლებიც სწავლობდნენ ე.წ. ურბანულ და პროვინციულ ჰომოსექსუალიზმს. ზოგიერთი ავტორის აზრით, „პედერასტიის" პრაქტიკა მხოლოდ რუსული ბურჟუაზიის ქალაქურ ნაწილში, მის არისტოკრატულ წრეებში და ასევე კავკასიაში არსებობდა. და კითხვებს სვამს: რამდენად იყვნენ პირველი რუსი ჰომოსექსუალები ევროპული ცვილიზაციის ინსტრუმენტები XIX საუკუნის დასასრულსა და XX საუკუნის დასაწისში. რეალობა კი ასეთი იყო: ორაზროვნება და მიჩუმათება, რომელიც საფუძვლად ედო ბოლშევიკების იდეას ერთსქესიანი ურთიერთობების, ახალ საზოგადოებაში მათი ადგილის შესახებ და გამომდინარეობდა ამ რუსული „გაუკუღმართების გეოგრაფიის" გარშემო არსებულ აზრთა სხვადასხვაობით. რუსეთის ქალაქებში, სადაც რევოლუციური გეგმები ისახებოდა, მოდრნიზმის კანონები მიუთითებდა, რომ სექსუალური მორალი სეკულარიზირებული ყოფილიყო და ამავე დროს სექსუალურ საკითხებს სამედიცინო კალაპოტში გადაენაცვლებინა. რუსეთის რესპუბლიკის რევოლუციურ სისხლის სამართლის კოდექსში მისი თანამდეროვე ლექსიკონით არ არსებობდა ადგილი რელიგიური ან „ბურჟუაზიული" ელემენტებისთვის, ამიტომაც კვლავ ჩნდებოდა მამათმავლობის აკრძალვა, რადგანაც ამ აკრძალვას რუსეთის „უბიწოების" მითი უნდა გაემყარებინა. ფაქტობრივად, სტალინის სიკვიდილის შემდეგ გულაგში გადასახლებული ადამიანები ამნისტირებულნი და რეაბილიტირებულნი უყვნენ. მაგრამ ეს პროცესი ჰომოსექსულიზმის მუხლით გასამართლებულ მსჯავდებულებს არ შეეხო. არც არაფერი გაკეთებულა ჰომოსექსულიზმის დეკრიმინალიზაციისთვის. წიგნში მოთხრობილია ერთსქესიანი სიყვარულის საციხო პრაქტიკების შესახებ; სქესთა შორის ურთიერთობის დამრეგულირებელ კანონებზე; 1953 წლის ანუ სტალინის სიკვდილის გავლენისა და სსრკ-ის გვიანი პერიოდის მთავრობის, მილიციის, ფსიქიატრიის ნეოსტალინურ მორალის შესახებ.

დან ჰილი ამჟამად რუსეთისა იმპერიისა და საბჭოთა კავშირის ისტორიას ასწავლის. ამა წლის გაზაფხულზე იგი თბილისშიც იმყოფებოდა და ქართულ არქივებს სწვალობდა, მოკრიბა ის მასალები, რომელიც მას ახალ წიგნზე მუშაობისთვის სჭირდება. როგორც თავად ამბობს, თბილისში ვიზიტით ძალზედ კმაყოფილია, რადგან მას პროფესიულად ძალიან დაეხმარნენ, ხოლო ქართულ არქივებში მუშაობა მისთვის საკმაოდ ნაყოფიერი იყო. მოიარა მესტია და უშგული. ირონიის გარეშე ამბობს, რომ ქართველი მამაკაცები ყველაზე ლამაზები არიან, რომ აუცილებლად დაბრუნდება თბილისში. იგი სსრკ-ში პირველად 1957 წელს გახლდათ, სლავსიტიკის შესწავლის ფაკულტეტზე. კანადაში ტორონტოს უნივერსიტეტში დოქტორნტურაში სწავლისას დაიცვა დისერტაცია თემაზე „ჰომოსექსუალობის ისტორია მეფის რუსეთის იმპერიასა და სსრკ-ში"(1998). დიდხანს იყო ჩართული კანადის გეი - აქტივისტთა მოძრაობაში.

- რა იყო, თქვენივე წიგნის სათაურს თუ მოვიშველიებ, რევოლუციური რუსეთის მთავარი ჰომოსექსუალური ვნება? - ვკითხე დან ჰილის.

- რუსული რევოლუციის სპეციფიკის სექსუალურ ასპექტად შეიძლება დავასახელოთ ადამიანის თავისუფლებასა და პირად ცხოვრებაზე საზოგადოების მრავალი სექტორის წინააღმდეგობის გავლენა. ეს წინააღმდეგობა პატრიარქიის მექნიზმებისა და რელიგიის გაბატონების წინააღმდეგ იყო მიმართული. მაშინ ევროპაში ჰომოსექსუალების აქტიურობა მხოლოდ იწყებოდა, რუსეთის იმპერიაში კი ამგვარი საერთოდ არც არსებობდა. თუმცა ინდივიდუალურ დონეზე ეს იყო. ადამიანები, მაგალითად, მწერალი მიხაილ კუზმინი მიხვდა, რომ ადამიანის თავისუფლება სექსუალური თვითგამოხატვის თავისუფლებასაც ნიშნავდა.

- როგორ ზემოქმედებს დემოკრატიული ან ტოტალიტარული სისტემები ჰომოსექსუალთა უფლებების არსებობაზე?

- ტერმინები „ტოტალიტარული" და „დემოკრატილი" რეჟიმები ძალიან აბსტრაქტულია. მე განათლებით ისტორიკოსი ვარ და მირჩევნია კონკრეტული მაგალითებით ვიმსჯელო. ჩემის აზრით, მაგალითად, XX საუკუნის რუსეთში, კერძოდ კი 1930 დან - 1980- იან წლებში, „სიყვარულის თავისუფლება" აშკარად ტაბუირებული იყო. არ იყო იმის საშუალება, რომ პრესაში გამართულიყო „მსჯელობა" სექსუალობის შესახებ - მხოლოდ მცირეტირაჟიან სამედიცინო და სოციოლოგიურ პუბლიკაციებში გაჩნდა ოჯახის, ქორწინების, დემოგრაფიის შესახებ დაწერილი სტატიები, რომელიც სექსუალობას ირიბად მაინც ეხებოდა. იყო ქარაგმები, რომელიც კინოფილმებში აისახებოდა („ივლისის წვიმა", „ბედის ირონია", „სამსახურეობრივი რომანი"). 1991 წლის შემდგომი დემოკრატიული რუსეთი ( მოგვიანებით პოსტსაბჭოთა ქვეყნებშიც), რასაკვირველია, უფრო ფართედ და ხმამაღლა იხილავდა სექსუალობასთან დაკავშირებულ ყველა საკითხებს, მათ შორის ერთსქესიან სიყვარულსაც.

- თუ სიყვარული პოლიტიკურ საკითხებსა და ნომენკლატურულ ნებაში იყო მოქცეული - როგორი შეიძლება იგი ყოფილიყო „ნამდვილი სიყვარული"?

- ჩემის აზრით, „ნამდვილი სიყვარული" არსებობს პოლიტიკის მიღმა და იგი არაა დაკავშირებული პოლიტიკურ მოღვაწეობასთან. მაგრამ უფლება საკუთარი სიყვარულის გამოხატვისა - ეს უკვე პოლიტიკური საქმეა.

- ჰომოფობიის ისტორიას დასავლურ ქვეყნებსა და ისეთ ტოტალიტარულებში, როგორიც იყო გერმანია, სსრკ ან ჩინეთშია დღეს რა აქვთ საერთო და განმასხვავებელი?

- მე ასეთ მოცემულობას შემოგთავაზებდით: თანამედროვე ინდუსტრიული საზოგადოებები (აშშ, ბრიტანეთი, XX საუკუნის გერმანია, საბჭოთა კავშირი, ჩინეთი 1949 წლის შემდეგ და ა.შ.) საერთოდ ჰომოფობიით იყვნენ გართულნი და სპეციფიური რეჟიმების გენდერული პოლიტიკის სასარგებლოდ ფომოფობიით მანიპულირებდნენ. ყველას უნდოდა დიდი, მასკულინირიზებული ჯარი, საზღვაო და საჰაერო ფლოტი, რომელიც მზად იყო მტერი სასტიკად გაენადგურებინა. XX საუკუნის გასამხედროებული საზოგადოება ეს არის ჰომოფობიის ყველაზე მნიშვნელოვანი წყარო. რასაკვირველია, იყო განსახვავება -- ისტორიული მაგალითის თოთოეულ სპეციფიკით - ნაცისტები იყენებდნენ ჰომოფობიის რასობრივ პრინციპს (რასის გაწმენდა); ამერიკლეები იყინებდნენ ფსიქიატრიულ ზომბირებას; ბრტიანელები ჰომოსექსუალებს თითებს შორის უთვალთვალებდნენ. გეებისადმი დამოკიდებულბა დამოკიდებული იყო ჰომოსექსუალთა კლასზე; ჩინელები საბჭოთა ჰომოფობიას იმიტირებდნენ, მერე კი საბჭოთა ჰომოფობურ ზომებს თავს ანებებდნენ და საკუთარს ქმნიდნენ.

- სსრკ -ის დანგრევისა და ათეიზმის ერის დასულების შემდეგ ჩვენ ჰომოფობიის ტალღას ისეთ ოფიციალურად სეკულარულ ქვეყანაში შევეჯახეთ, როგორიცაა საქართველო. რატომ მოხდა ეს? და შეგვიძლია თუ არა იგი აშშ - ში არსებულ ჰომოფობიას შევადაროთ?

- თქვენ თვლით, რომ საქართველოში საზოგოდოებაა სეკულარულია? ცოტა ეჭვი მეპარება.

- ყოველ შემთხვევაში კონსტიუციურად ჩვენ არა ვართ ირანის მსგავსად რელიგიური მოწყობის. 

- საქართველოში ყოველ ფეხის ნაბიჯზე, როცა ეკლესიას ჩაუვლიან, პირჯვარს იწერენ. ჩვენ კანადასა და ვანკუვერში ამას დიდი ხანია მოვრჩით. ერთმა მეგობარმა მითხრა, რომ ამგვარი ქართული მორჩილება 1960 - იან წლების ირლანდიას გვაგონებს. მაშინაც რელიგია ნაციონალიზმთან ძალიან მჭიდროდ იყო დაკავშირებული. ეს ძალიან საშიში კავშირია, რასაკვირველია, არა მარტო ჰომოსექსუალებისთვის, არამედ მორმწუნეებისთვისაც! პირადად მე საქართველოს მდგომარეობოს შესახებ ცოტა რამ ვიცი. ქართულად 100 სიტყვაზე მეტს ვერ ვკითხულობ, მაგრამ ვხვდები, რომ ჰომოფობია საქართველოში განსხვავდება ამერიკული ჰომოფობიისგან. ქართული ყალიბდებოდა განსხვავებულ ისტორიულ პირობებში: საბჭოთა სპეციფიკა, სამოქალაქო ომი, შევარდნაძის დროის ქაოსი და ძალადობა, გარდამავალი დროის ეკონომიკური ცვლილებები. საქართველოში დიდი ხანია არ ყოფილა სამოქალაქო საზოგადობა და გეი-მოძრაობა, არ ყოფილა პირობა იმისა, რომ რომ საზოგადოებამ იმსჯელოს: როგორი უნდა იყოს საქართველოს მოქალაქე, მათ შორის გეი-მოქალაქე. მე მგონია, რომ საქართველოში არ არსებობს იმის წარმოდგენაც კი, თუ როგორი უნდა იყოს ქართველი მოქალაქე და ამავდროულად გეი - მოქალაქე. მაგრამ თუ არის ამაზე საუბარი, ასე აშკარად, ღიად მანიფესტირებული არაა. საქართველოში ყოფნისას პირადად მე არ მინახავს ჰომოფობიის გამოვლენა, მაგრამ ამის შესახებ მსმენია.

- ჰომოფობიის დასამარცხებლად რა ნაბიჯები იყო მნიშვნელოვანი აშშ -ში, ევროპასა და პოსტკოლონიალურ ეპოქაში? 

- ყველაზე მნიშვნელოვანია განხილვა, მსჯელობა. ცივილიზირებული, ღირსეული. ამ თემაზე საუბრის დაწყება. საუბარი ლესბოსელისა და გეის სამოქალაქო სტატუსის შესახებ, ზოგადად ღიაობის შესაძლებლობის და სექსუალური თვითგამოხატვის ღიაობის შესახებ. სწორედ აქედან გამომდინარეობს ყველაფერი. ანდა სულაც მე მეჩვნება ასე. ამგვარი საუბრის წარმოება ქვეყნების მიხედვით განსხვავდება და ზოგადად დამოკიდებულია განხილვის კულტურასა და ტრადიციებზე. მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნებში განსაკუთრებით ძნელია ეთსქესიანი სიყვარულის დასახასიათებლად დადებითი სიტყვების მოძიება. უნდა ეძებო ისინი, გამოიყენო და მეტყველებაში ფესვები გაუდგა.

- 2007 წელს ჩატარებული ერთ-ერთი კვლევის თანახმად ჰომოსექსუალური ურთიერთობების მიმღებლობა ევროპულ ქვეყნებში, ამერიკის შუაგულში 80-90% აღწევს; აღმოსავლურ ქვეყნებში, ჩინეთსა და აფრიკაში კი 31-40% -ს. როგორ ახსნიდით ამას?

- არაფერია გასაკვირი. "ჰომოსექსუალური ურთიერთობები", რომელიც თქვენ ახსენეთ, უკვე დასავლური ტერმინია. რომ ეკითხათ არადასავლელებისთვის: როგორ ეპყრობით მამაკაცებს შორის მეგობრობას (სიტყვა „ურთიერთობის" მაგივრად) ან ქალთა შორის?", ალბათ, სულ სხვა, უფრო პოზიტიურ პასუხებს მიიღებდით. ისევ ვიმეორებ: საუბარი ამ თემის გარშემო ჰომოფობურ ქვეყნებში იყო ან მხოლოდ ახლა იწყება. ჩემს წიგნში მე XIX და XX საუკუნის სანკტ - პეტერბურგისა და მოსკოვის ჰომოსექსუალური სუბკულტურა აღვწერე ანუ ამ პერიოდის გეებს შორის ურთიერთობის ადათ-წესები. ეს სუბკულტურა რუსეთის იმპერიაში დიდხას არსებობდა და მერე სსრკს სუბკულტურად ტრანსფორმირდა. ჩვენთან, ინგლისურ - ენოვან ქვეყნებში დიდი ხანია ტერმინ სუბკუტურას იყენებენ და არ თვლიან, რომ ეს რაღაც ცუდი სიტყვაა. მე მგონი, პოსტაბჭოთა ქვეყნებში ნამდვილ კულტურასა და სუბკულტრაზე წარმოდგენებში (მოარულ წამოდგენებში) დიდი სიცარიელე არსებობს. ხალხი ფიქრობს, რომ ბალეტი, ოპერა, ჩაიკოვსკი ეს „ნადვილი კულტურაა", ხოლო იმას, რასაც უბრალო ადამიანმები აკეთებენ და ქმნიან - კულტურასთან არანაირი კავშირი აქვს. მაგრამ ჩვენ სხვაგვარად ვფიქრობთ. სუბკულტრა დადებითი ცნება გახდა. დასავლეთში ასეთია გეი მოძრაობა და ამიტომ ბევრმა მკლევარმა გადაწყვიტა „მეხსიერება" ამ ადათ - წესებისა და ქცევის შენახვით გადაერჩინა ანუ გადაერჩინა როგორც „ჩვენი" კულტურის ან სუბ - კულტურის, როგორც გენებოთ ისე უწოდეთ, ღირებულება.

- კალიფორნიის კანონმდებლობამ სასკოლო პროგარმაში ჰომოსექსუილიზმის ისტორია შეიტანა . . .

- ეს ძალიან საინეტერესოა. მე თავად ისტორიკოსი ვარ და ვთვლი, თუ ამ საგანს კარგი პედაგოგები და ენთუზიასტები ასწავლიან, ეს ცოდნის გაღმავებას შეუწყობს ხელს.

- როგორ ფიქრობთ, ერთსქესიანი ქორწინება ჰომოფობიის პრობლემის გადაწყეტის ეფექტიანი საშუალებაა?

- არიან ისეთებიც, რომლებიც ასე თვლიან. თუმცა ეს არ არის ყველასათვის საუკეთესო პასუხი. იგი მხოლოდ ერთი არჩევანია სხვა არჩევანთა შორის. ყველას ერთნაირი გემოვნება არა აქვს.

- ფობია უფრო მეტად ფსიქოლოგიური და ფსიქიატრიული ტერმინია. ამიტომაც გაჩნდა ახალი ტენდენცია იხმარონ ტერმინი „ჰომონეგატივიზმი", ვიდრე - „ჰომოფობია". როგორ ფიქრობთ, ეს ტერმინი იმუშავებს?

- მე ვფიქრობ, რომ „ჰომოფობიის", როგორც ტერმინის დავიწყების დრო ჯერ არ დამდგარა. ჩვენ მხოლოდ ახლა დავიწყეთ ამ ტერმინების მნიშვენელობის გაგებას, წარსულსა და აწმყო დროში მისი სხვადასხვა ვარიანტის განხილვას. რასაკვირველია, „ქუირ თეორიის" აკადემიკებმა უნდა მოიძიონ ერთსქესიანი სიყვარულის შიშის ახნის ახალი კონეცეფციები, მაგრამ საზოგადობასთან ჰომოფობიაზე საუბრის ფონზე არაა საჭირო ყოველი 3 წლის მერე ლოზუნგი ან ტერმინოლოგია შეიცვალოს. ეს პოლიტიკური სიბრიყვეა და გეებისა და ლესბოსელების მეგობრებს უხერხულობას შეუქმნის.

- მიზოგინია ყველაზე ძლიერ და ძველი იდეოლოგიაა. ალბათ, გეებიც არ არიან თავისუფალი ამისგან. 

- არა მარტო ქვეცნობირად, მაგრამ ცნობიერადაც გეები მიზოგინები არიან. ეს, რასაკვირველია, იქედან მომდინარეობს, რომ თავად არიან მამაკაცები და შესაბამისად მასკულინობის ყველა უპირატოსებით სარგებლობა შეუძლიათ. ამიტომაც ისინი თავის თავში და სხვებში ამ სიბრმავეს უნდა შეებრძოლონ.

- ჰომოფობისთვის „უფრო მისაღებია" ლესბოსური სიყვარული და სექსი, ვიდრე - მამაკაცების. ეს ქალის სხეულისადმი პატრიარქალური ესთეტიზმით, ვუერისტული გემოვნებითაა განპირობებული?

- ეს უკვე არაა ლესბოსური სიყვარული. ეს არის ჰეტეროსექსუალი მამაკაცი- მიზოგინისთვის შექმნილი პორნოგრაფია. მას არაფერი აქვს საერთო ლესბოსურ სიყვარულთან. და საერთოდ - სიყვარულთან...

azrebi.ge

08.02.2011