შავი ცელოფნების თავისუფლების ქანდაკება

უნდა გავფრენილიყავი. გავფრინდი კიდეც. გავფრინდით. სხვაგვარად არ შეიძლებოდა. ორი თვით ადრე დავგეგმეთ. იცოდნენ, როგორი ამინდი იქნებოდა და სავარაუდო თარიღებიც შემომთავაზეს. ვიფიქრე, როცა ცუდად (თუნდაც კარგად) ხარ, სწორედ მაშინ უნდა აიწიო, ახვიდე, ამჩატდე, აიზიდო, ათავისუფლდე. მსუბუქად. რაც შეიძლება მაღლა. დიდი ხანია მინდოდა. ახლა კი ნდომის ასრულების დროა. არა ოცნების, არა სურვილის. ნდომის. ნდომა ნდობას ჰგავს. ნდობა - ნდომას. ნდომა, ნდობა. მეგობრები ავიყოლიე. მარტოსაც შემეძლო, მაგრამ არ მინდოდა. კომპანიაში დავრეკე. კეთილმოსურნე ხმამ მკითხა: "რამდენი ხართო, მემ?". "მემ" - ზე დღემდე სევდიანად მეღიმება. დიდი ხნის წინ პირველად ვაშინგტონში ყვითელი "ქები" რომ გავაჩერე, აფრო-ამერიკელმა მძღოლმა მკითხა: "სად მიდიხართ, მემ?" მაშინ ლამის ცრემლი მომადგა. "ბიძია თომას ქოხი გამახსენდა". განა, ჩაგრული ხალხის გამო. არა. საკუთარი ბავშვობის მონატრების გამო. ოთხნი ვართ - მეთქი, მივუგე "მფრინავ" ოპერატორს. ძალიან კარგიო, ჯგუფებზე ფასდაკლება გვაქვსო, ასევე გამოცდილი პილოტებიც გვყავსო. გვენდეთ, ჩვენი ვერტმფრენი ხომ უსაფრთხოთა შორის ყველაზე უსაფრთხოაო. ნიუ-იორკის სილამაზეს ასე ახლოდან და თან ზევიდან ვერსად ნახავთო (დახედავთო). ჩიტის გაფრენის სიმაღლიდანო. ანაფრენიდან. ალბათ, ასე უნდოდა ეთქვა. დიდი მადლობა, ვიცი - მეთქი. თვითმფრინავის ილუმინატორიდან ვერასოდეს ვათვალიერებ - თქო. კი, მაგდაგვარი სარკმელი ნიუ-იორკისთვის პატარააო, ამდენი წუთი ფრენა ამდენი დაგიჯდებათო. რა იაფია, გავიფიქრე. რა მსუბუქი, რა ადვილი. სადღაც გული დამწყდა კიდეც. სიადვილის გამო. რეკავ და მიფრინავ. აი, ასე. Uუბრალოდ, ვითომც არაფერი, ვითომ პიცას უკვეთავ. იღებ ტელეფონს, თარიღს ინეტითაც დაჯავშნავ, მერე გაფრენის დღეს მაცივრის შიგთავსს თვალს შეავლებ, იმისთვის, რომ გაგახსენდეს დაფრენის შემდგომ სახლში დაბრუნებისას რა იყიდო, შუქს აქრობ, პატარა ხელჩანთას გადაიკიდებ, თან მობილურზე საუბრობ, კარებს მოაჯახუნებ, რომ ავტომატურად დაიკეტოს, ხმაურიან ქუჩაში გადიხარ, ნიუ-იორკის მოზოზინე მეტროში ჯდები, აიფედით მაილს დევისს უსმენ და ვიზის გარეშე მიფრინავ. ოკენისგადაღმა სახლში - არა. უფრო ახლოს. აქვე, ნიუ-იორკის ცაში. მიფრინავ. უფრო სწორედ, აფრინ - დაფრინავ. ვუალა! ვუალა! ვუალა!. უკვე ამსუბუქების თარიღიც, ხანგრძლივობაც იცი და ასაფრენ კვადრატთან თუ წრესთან მისასვლელ სატრანსპორტო მარშრუტსაც დაწვრილებით გიხსნიან. შაბათი დღე გვინდა - მეთქი. კი, მემ, შაბათს ექვსის ნახევრამდე ვართო. შაბათი მძიმე დღე გვაქვსო. ყველას შაბათი უნდაო. ვუთხარი, ალბათ, საყოველთაო ფრენის დღეა და ჩვენც მაგ ყველაში გავდივართ - თქო. როდის გინდათო: დილას, შუდღეზე თუ საღამოსო? დღისა და საღამოს გასაყარზე - თქო. უფრო სწორედ საზღვარზე - თქო. "გასაყარი" როგორაა ინგლისურად, ვერ გავიხსენე. გაფრენის სასურველი ტურის დასაწყისის საათები და წუთები ჩამომითვალა. წამებიც ვკითხე. ოპერატორს გაეცინა და კომპანიის ერთ-ერთ მენეჯერ ქალზე ორიოდე სიტყვით მიამბო. ეგეც დაფრინავსო. ცხადშიო. ლიცენზია აქვსო. პროფესიონალიაო. კი, ვეუბნები, მხოლოდ პროფესიონალებმა უნდა იფრინონ - თქო. მგონი, ვერ მიხვდა, რა ვიგულისხმე. გამახსენდა, მეც რომ მინდოდა პილოტობა. სერიოზულად. ცხოვრებაში ასე სერიოზულად და ძლიერ არაფერი მდომებია.. ვერტმფრენს ამდენის და ამდენის ზიდვა შეუძლიაო, მეუბნება. ამსისქეები არ ვართ - თქო. ვერტმფრერნის "ბრენდი" დამისახელა - ციფრი 408 დამამახსოვრდა. ფიზიკური პარამეტრები გაინტერესებთო? ფიზიკური - არა, მაინც ვერ გავიგებ, სხვა რამ პარამეტრები თუ აქვს -თქო? - გავეხუმრე. მაშინ ერთი სიტყვით გეტყვითო: გვენდეთ, სრული კომფორტი გარანტირებული გაქვთო. კლიმატის მარეგულირებელ სალონში წნევის ცვალებადობას ვერ იგრძნობთო. ვეკითხები: ერთი კითხვა მაქვს, პილოტის სახელი შეიძლება რომ გათქვათ-თქო? "ჯასთ ე მოუმენთ, მემ", მითხრა. ერთი წუთით დადუმდა, კომპის ღილაკები ცოტა ხანს აჩხაკუნა და მითხრა - 90 პროცენტით დარწმუნებული ვარ, რომ მაიკლი იქნებაო, შეიძლება სთივენი, შეიძლება ვინსენეტიო. გვარებიც მითხრა. შეიძლება - არც უთქვამს. მითხრა, რომ თავისუფლების ქანდაკებას ახლოს ჩავუვლით ანუ ჩავუფრენთ, 120 წლის ბრუკლინის ხიდს, "ემფაიერ სთეით ბილდინგს", "ცენტრალ პარკსა" და კიდევ რაღაცეებს (რამდენიმე კუნძულიც ჩამოასახელა) დახედავთო. წყალზე არ დავჯდებით - თქო? არაო. რატომ - თქო? ეს საჰაერო ტურიაო და იმიტომო. აქცენტზე ვგრძნობ, ჯამაიკელია. აი, ისეთი, ინტუიციით რომ უნდა მიხვდე, რას ამბობს. ყური მიეჩვია. ანდა სულაც არაა ჯამაიკელი. უბრალოდ, უცნაურად მეჩვენება ფრენაზე საუბარი. საერთოდ, ისეთ სიამოვნებას (ანუ "ფლეჟას". ასო "ე" მუსიკალურ ლეგატოდ გაწელა) მიიღებთო, მთელი სიცოცხლე დაგამახსოვრდებათო.Mჩარტერული რეისებიც გვაქვსო, თუმცა "რეისი" ხმამაღლა ნათქვამიაო. მაგალითად, საქორწინო რიტუალში მონაწილეობისთვისო. ჩვენს ვებზე არის ყველაფერიო: დაბლიუ, დაბლიუ, დაბლიუ . . . (სულ მიკვირს, დღეს ამ "დაბლიუს" სამჯერ გამეორება რაღა საჭიროა? მაგრამ ახლა ეს "დაბლიუ" "ვუალას" ჰგავს და მომწონს). ჩვენ გვიყვარს ნიუ-იორკიო. მეც - მეთქი. "რაიმე კითხვები გაქვთ? შემიძლია დღეს კიდევ რაიმეთი დაგეხმაროთ, მემ? - ისევ მომმართავს. "მემ" არასოდეს ავიწყდება. ჯობდა არ ეკითხა. ისე თქვა, აი, სატელეფონო კომპანიაში რომ რეკავ მას მერე, რაც საფოსტო ყუთში არაადეკვატურად დიდ გადასახადს აკურატულად კონვერტში მოთავსებულს რომ იპოვი და შფოთავ, რადგან ეს აშკარა უსინდისო შეცდომაა და თან, ეს გადასახადი რატომღაც პარალელურ რეჟიმში, ეგზისტენციალიზმის პრობლემებსაც გახსენებს; სატელეფონო ხაზის მეორე ბოლოს მსუფევ არსებას ასჯერ რომ უმეორებ ერთი და იგივეს და ბოლოს ოპერატორის ქრონიკული აუღელვებლობით გამოწვეული სასოწარკვეთის გამო რომ ზავდები. ის კი აუცილებლად გეუბნება - "კარგ დღეს გისურვებთ, მემ", ღამის 10 საათიც (მომსახურება 24 საათიანია) რომ იყოს. მანამადე კი: "შემიძლია დღეს კიდევ რითიმე დაგეხმაროთ?". გინდა რაღაც სოკრატე - შექსპირისეულ - ფროიდისტულ - კაფკისეულ ინტრენაციონალური, გლობალურ - კულტურათა და რელიგიათაშორისი, ცინიზმნარევი ტრაგიკომედიის სტილში უთხრა, მაგრამ უკვე აღარაფერი გინდა და ამიტომ ნერვული სიმშვიდით გამოსცრი: "არა, მემ (სერ). დიდი მადლობა", ბედნიერ დღეს უსურვებ, ტელეფონს თიშავ და ისეთ გამომეტყველებას იღებ, თითქოს წამის წინ სამყაროს შემქმნელს პირდაპირ თვალებში ჩახედე და დაგროვილი სათქმელი სატელეფონო კომპანიის ოპრატორთან საუბარის მეშვეობით უთხარი. ისე, ყოველგვარი პათეტიკის გარეშე. პოსტმოდერნისტულად.

 ***

დღის 4:15 - ზე იქა ვართ. გვიღიმიან (ნეტა როდის - არა?). ჩემი მეგობრები, რატომღაც ბუზღუნებენ. შეიძლება სულაც მეჩვენება. ერთი მრავალმნიშვნელოვნად შვილების სურათებს მერამდენედ ათავლიერებს-გვათვალიერებინებს, მერე ახსენდება, რომ სახლის კარის დაკეტვა დაავიწყდა და ლამის უკან გარბის. ვაკავებთ. ფრენისწინა ფუსფუსია. გაფრენისწინა. გვამოწმებენ. მანამდე გაგვაფრთხილეს, რომ კომპანია უფლებას იტოვებს "დაგვბრაკონ" ანუ თავიანთი შეხედულებისამებრ აფრენის უფლება არ მოგვცენ. არანარი ქარი და ხმაური ასაფრენ ფართობზე. აი, ისე, ფილმებში რომაა: მძიმედ დდდტუ, დდდტუ, დდდტუ . . . (ისევ "დაბლუი" და "ვუალა" მახსენდება, ოღონდ უფრო ხმამაღალი, რიტმული) . . . თმებს ქარი არ გიწეწავს, არაფერი გრუხუნებს და ამიტომ არავინ ყვირის. დე - ჟავიუ მემართება. ასე მგონია, ეს სცენა ადრე ნანახი მაქვს. სანამ არ ჩავსხედით, ვერტმფრენი საპნის ბუშტი მეგონა. სამგანყოფილებიანია, 6 გამობურცული მოგრძო და ერთი საქარე თვალით - დიდი ფანჯრებით, რათა კარგად ვათვალიეროთ ის, რასაც ჰაერიდან ვერასოდეს შევეხებით. ვერტმფრენს დელფინის ცხვირ-პირი და პროპელერიანი კუდი აქვს. არა, კარლსონი არ გამხსენებია. არც მთლად ასეთი ინფანტილური ვარ . . . პლასტიკატის გეგონება. მოლურჯოა, რაღაცნარი ბუთხუზა. კეთილი. უღალატო. ისეთი, ხელი რომ გინდა თავზე გადაუსვა. მართლა აწერია "408" და რაღაც ასოები. მეგობარი, რომელიც გაქცევას აპირებდა, ახლა რაღაცას ჩუმად ღიღინებს. დანარჩენები ჩუმად ვართ. ყველა იღიმის და ჩვენც ვიღიმით. ღიმილი, მთქნარების არ იყოს, გადამდებია. ვერტმფრენამდე წითელ უსახელო მოსაცმელში გამოწყობილი ახალგაზრდა გვაცილებს. სალონში შევაბიჯე. წამი მინდა დავიჭირო. შევინახო მეხსიერებაში, მივიჯაჭვო, გონების რომელიმე კუნჭულში შევფუთო, რომ მერე გავხსნა. 5 წუთში გასაყარი დადგება. არფრენასა და ფრენას შორის. ხმას არ თუ ვეღარ ვიღებთ. შეიძლება ვიღებთ, მაგრამ არც ეს მახსოვს. დიდ, ხორცისფერ, მოთეთრო ტყავის სავარძლებში ვთავსდებით, ღვედებს ვიკვართ, სქელ და ფართე, რბილ ყურსასმენებს ვიკეთებთ, რათა გრავიტაცის დაძლევის დროს ატეხილმა ხმაურმა არ შეგვაწუხოს. ეს ყმაწვილი რაღაცეებს გვიმოწმებს, გვეუბნება და ისევ გვიღიმის. მაგრამ ახლა მართლა არაფერი გვესმის. როგორც იქნა პილოტს ვამჩნევ. შემობრუნდა, რაღაც გვითხრა. შეიძლება - სახელი. მზის შავი, დიდი სათვალეები უკეთია, მუხასავით კისერი, ბრგე კეფა და არაბუნებრივად თეთრი კბილები აქვს. ჯეელობას ასხივებს. პირთან - მიკროფონი. რატომღაც მათეთრებელი კბილის პასტა "რემბრანდტი" მახსენდება. ეგეც დდდტუ -ს ეხმიანება. კარი იხურება. თვალებს ვხუჭავ, ვგრძნობ რომ ავდივართ. აი, ესაა, ესა!!! ამ წამსვე იგრძენი ეს წამი - ვეუბნები ჩემს თავს. იგძენი. საიდანღაც ქვევიდან უცნაური გრძნობა იღვიძებს, თითქოს გლუვად გფხაჭნის და უწონობასავით გეუფლება. წამით ხევდები. ზღვარი შიზოფრენიულ - ფრენასა და არაჰორმონალურ - სექსუალურობას შორის. როგორც მარტს აპრილი უნდა. რაღაცნარი უხორცო არსებით, უსქესო ჟინით. მუცელში გიტრიალებს და გულისკენ მიცოცავს, გეღვრება . . . ვერ გებულობ, სხეულის კუთხეებიდან შიშები თუ სიხარულები მოძვრებიან. ვერ აყურადებ. უცხოა. ჰაერთან შერწყმის და მასში გახსნის - გათქვეფის. როგორც კრისტალი - წყალში, იონებად დაშლის. პირში გემო - ცივი, სულ ოდნავ მოტკბო, წითელი მწიფე საზამთროსი. თავისუფლების გემო, ალბათ, ასეთია. თითქოს მოკვდი, ამას აკვირდები და გსიამოვნებს. იშვიათია და გაშინებს. მისტიურ თანამონაწილეობას ჰგავს. შენს გარშემო შემოსაზღვრულობა დნება, თითქოს გაგაზავეს. ხელები გინდა გაშალო, რომ იმ რაღაცას თუ ვირაცას კისერზე შემოეხვიო, აგიტატოს და წაგიყვანოს. ბავშვობაში ზეიმის, საიდუმლოსთან მიახლოების ოდნავ თავბრუსდამხვევი განცდა მახსენდება. აი, კინოთეატრის დარბაზში გული რომ მიფართხალებდა, როცა დიდ ეკრანზე ფილმი იწყებოდა. უწონო მოწიწებისა და სიყვარულის განცდა, რომელიც იკარგება, ამაოდ ეძებ და ფილმის განმავლობაში ვეღარ გრძნობ. არ გიჩერდება. მოუხელთებელია. Gმიტოვებისას კი ოდნავ გწიწკნის. ტკბილ-მწარედ. დასასრულამდე კი არა, პირველი 10 წუთიც არ მიგყვება. დასაწყისის განცა. დასაწისის ზეიმის განცდა, რომელიც ყოველთვის შენთან არ არის. და არც გთხოვს, რომ გაჰყვე, მისდიო. რადგანაც როგორც კი იწყება, მაშინვე სასრულობის დაუპატიჟებელი გრძნობა ენაცვლება. ანდა, ძილში უცებ საიდანღაც შემოპარულ, ცენტრისკენული ბრუნვის გრძნობა რომ შემოქანდება შენში. ნირვანა. სადღაც ქვევით ან ზევით გეზიდება, გისრუტავს და დროზე ახელ თვალს, რომ საკუთარ თავს არ დაშორდე. რადგან გეშინია უკან არდაბრუნების. განშორების, საკუთარ თავს გარეთ ლივლივის. . . მაინც აქ გინდა ყოფნა.

მოულოდნელად ვერტმფრენი მიწას წყდება, გვერდზე ოდნავ დახრილად ექცევა და წყალს ზემოდან ევლება. როგორც ბავშვის ჩასახვა და მშობიარობა, ესეც სასწუალია. სიმძიმის ძალის დაძლევის წამი. ქვევით ვიყურები. წყალზე რგოლები თანდათან ქრება. მოვერცხლისფერებულ ზედაპირზე მოძრავ, გარდატეხილ ჩრდილად ვჩანვართ. ქალაქის ცათამბჯენების აპრიალებულ მინებზე ვირეკლებით. ყველგან - ცის გარდა. დელფინი ჰაერში. ჩვენი "408" კი ფრინველსაც კი არ ჰგავს, ფრთები არა აქვს. და, აჰა, მეწყება. ჩემი ძველი და მოუშორებელი თვისება. როცა, წესით, უნდა დავტკბე და "ფლეჟა" მივიღო, ჩემი ტვინი ხანდახან აბსოლუტურად შეუსაბამო სურათ - ხატებს იხსენებს. მისი თვალები გამახსენდა. რაღაცნაირი სველი, ცისფერი ჰქონდა. უპეებში სევდიანად შეყუჟული, უღმერთოდ ცისფერი, პატარა, უწამწამო. დიდი ხანი არ გამხსენებია. ღმერთო ჩემო, რა ახლოს ვხედავ ახლა, ამ სიმაღლიდან. . .

სკოლის დამთავრებისთანავე, სანამ სამედიცინო ინსტიტუტში ჩავაბარებდი, ერთ - ერთი საავადმყოფოს ნევროლოგიურ განყოფილებაში სტაჟისთვის სანიტრად ვმუშაობდი. ერთხელ პალატის შპალიერმოდღლეზილ კუთხეში საცოდავად მიყუჟულ, მაღალ, დაჟანგული რკინის საწოლში პატარა არსება დამხვდა. მუთაქასავით გაეხვიათ საავადმყოფოს იმ გაყვითლებულ ზეწარში, რომელიც კუბოკრულად მწვანე ფერის, რუსული სიტყვა "მინზრდავ - მიზრდავით" იყო აჭრელებული. უსულო თოჯინასავით იდო. უკბილო პირს დიდზე აღებდა. არც კი ტიროდა. თითქოს უხმოდ გვეძახდა. სამშობიაროდან "უპატრონო ბავშვთა" სახლში უნდა გადაეყვანათ. მშობლებმა, რომ გაიგეს რაც სჭირდა, სამშობიაროშივე შვილზე უარი თქვეს. მიატივეს. დატოვეს. ჰოდა, ბავშვთა საავადმყოფოში მოხვდა. მითხრეს, ყველა დაავადებამ მისთვის მოიცალაო. ხელში როგორც კი ავიყვანე და დავხედე მის დაოფლილ, საშინლად ფერმრკრთალ ლოყებსა და პაწაწა ცხვირს, ყვრიმალებზე გადაჭიმულ თხელ კანსა და შუბლს, რომელზეც ცისფერი ძარღვები მიიკლაკნებოდნენ, ორ ღერ ქერა თმას, ზედა ტუჩთან შესამჩნევ სილურჯეს, ერთი ნახვით შემიყვარდა. სხვაგვარი არც მაშინ ვიცოდი და არც ახლა, მგონი. არც მან იცოდა სხვანაირი სიყვარული. შემომხედა და მომეჩვენა, რომ გამიღიმა. სამშობიაროს პერსონალს დაბადების მოწმობისთვის "საღადაო" სახელ-გვარი შეუთხზავთ და "ტარიელ წერეთელი" ჩაუწერიათ. მამის სახელზეც დიდი ხანი არ უფიქრიათ. ჩაუწერიათ - "აკაკი". ჩემი თანამშრომლები ბრაზობდნენ, ვინ დასცინა ამ უბედურ ვარსკვლავზე გაჩენილს და უდღეურს, რომ ასეთი "ვაჟკაცური" გვარ-სახელი მისცაო; ეგ ერთ თვესაც ვერ გაქაჩავსო. ვპასუხობდი: "უდღეურს" ნუ უწოდებთ, ყველაფერი კარგად ექნება - თქო. განყოფილების მთავარი ექთანი თავს გადააქნევდა ხოლმე და მეუბნებოდა: "ია, კითხვა ხომ იცი, შვილო?კარგად წაიკითხე მისი ავადმყოფობის ისტორია". ყოველდღე ჩემს ტარიელს ბოთლიდან ვაჭმევდი. ის კი თითოული ყლუპზე საშინლად იმანჭებოდა და თეთრ სითხეს უკან ასხამდა. აღებინებდა. ვხედავდი, რომ წონაში ვერ იმატებდა. ნერვოლოგიის განყოფილების გამგეს უკან დავსდევდი, რათა სხვადასხვა პროფილის ექიმებთან დანიშნულება ლამის ყოველ დღე ეწერა და ტარიელთან ერთად სართულიდან სართულზე დავრბოდი. სიტყვას "დავრბოდით" ვერ ვიტყვი, რადგან ხელში რომ ავიყვანდი, ისეთი მსუბუქი იყო, უნდა დამეხედა, რათა მეგრძნო, რომ ხელები თავისუფალი არ მქონდა. სიფრიფანა იყო. გამობურცული ნეკნებით....ცარიელი თვალები. როცა ვბანდი, გული მიჩერდებოდა, მეშინოდა, ისეთი უწონო იყო, გეგონებოდა, რომ არა "მინზდრავ - მინზდრავიანი" ზეწარი, სიმძიმის ძალას ადვილად დაძლევდა და აფრინდებოდა. ყოველთვის როცა მიყურებდა, თვალს თითქოს არ ახამხამებდა. უბრალოდ მიყურებდა. მეგონია, როცა სამსახურიდან სახლში მივდიოდი, ჩემს ზურგს თვალს აყოლებდა. ზურგისთვის თვალის გაყოლება ბავშვობოდან არ მიყვარდა. ამიტომ განყოფილებიდან ლამის უკანსვლით გავდიოდი. არადა პალატიდან კორიდორში გამოსულს, მისი პატარა თვალები როგორ დამინახვდნენ? ტიროდა ჩუმად. ხანდახან თუ ამოიკვნესებდა მძიმე ამოგმინვით. თუ რომელიმე ექიმის კაბინეტთან რიგში ვიდექით, ჩემთან ერთად მდგომი მშობლები ერთმანეთს გვადარებდნენ. ჩემი შვილი ეგონათ. თვალები გაქვთ სხვადასხვა ფერსიო, მაგრამ, მერე, გაუმუქდებაო. არა - მეთქი. ცისფერი დარჩება, ალენ დელონივით - თქო (მაშინ შეყვარებული ვიყავი "როკოზე" და მის სურათს თან დავატარებდი). ტარიელი კი არავის უყურებდა. მხოლოდ - მე. დღის ბოლოსკენ მინდოდა, რომ ხელები მოეხვია, როგორც სხვა პატარები ეხვეოდნენ მშობლებს. მაგრამ არ შეეძლო. მე ვეხვეოდი. რძის სუნი არ ჰქონდა. რაღაცნაირ ლიმნიანი წყლის სუნს ატარებდა. ჩემმა ოჯახმა და მეგობრებმა იცოდნენ ტარიელის შესახებ, ყოველთვის კითხულობდნენ. შაბათ -კვირას არ ვმუშაობდი, ამიტომ ვშფოთავდი, ვრეკავდი ხოლმე, როგორ არის ჩემი ცისფერთვალა - თქო. ორშაბათს კი სამსახურში მიმავალ გზაზე მეშინოდა, სხვა განყოფილებაში არ გადაეყვანათ. მერე როგორღა მოვიცლიდი მისთვის? ხელში რომ ამყავდა, მაშინვე პირს აღებდა და მეჩვენოდა, რომ მიღიმოდა ისე, როგორც იმ პირველ დღეს. სამ კვირაში შევატყვე, რომ წამწამები ამოეწვერა. დათვლაც კი შეიძლება. აი, თხელ, სიფრიფანა თითებზე გადაკრული ფრჩხილები კი უფერო აპკს უგავდა. თითქოს არც ეზდებოდა. სამაგიეროდ წამწამები დაეტყო.

ახალი წლის წინა დღეების ორშაბათი იყო. ტარიელი საწოლში არ დამხვდა. ის კი არა, საწოლიც არ იდგა. პალატაში მყოფთ ვეკითხები, სად გადაიყვანენს, რომელ განყოფილება - პალატაში - თქო? . . . არაფერი ვიცითო, თავს აქნევდნენ. ათი წუთი ზევით - ქვევით სირბილსა და რეკვაში გავატარე. მერე მთავარ ექთანს შევეცოდე და მითხრა: "ია, მოკვდა შენი ტარიელი. შაბათს, ღამე ცუდად გამხდარა, ჩუმი ხრიალი დაუწყია და რეანიმაციის განყოფილებამდე ვერც კი მიასწრესო. . . ." ერთი მიყვირია "არა!", მაგრამ მერე მშვიდად მიკითხავს, კვირას რომ დავრეკე, რატომ არ მითხარით და სად დაასაფლავებენ, ვის ვკითხო - თქო? ასეთი უპატრონოების დასაფლავების ამბავს, აბა, ვინ გვეტყვის? შეიძლება უკვე მიწაში დევსო - მიპასუხეს . . .

ტარიელი ახლა 25 წლის იქნებოდა. დარწმუნებული ვარ, რომ თვალების ფერი არ შეეცვლებოდა. ისეთივე წყლიანი და თანაც ხშირწამწამა. ხუჭუჭა თმით, თხელი, გრძელი თითებით, ოღონდ ნამდვილი ფრჩხილებით. ახლა სადმე, შეიძლება ტრანსპორტში (ვერტმფრენშიც კი) ანდა სულაც ვეტერინართან მოსაცდელში თავისი, უეცრად ავადგამხდარი ძაღლით იჯდებოდა და კალთაში სიცხიანი არსების თათებს მოეფერება. მე, ალბათ, არ გავახსენდებოდი. თუმცა შეიძლება გავხსენებოდი კიდეც. ნუთუ მხედავს ახლა? ნეტავი რა იგრძნო გასაყარზე? ისეთივე უწონობა, როგორც მე - აფრენის დროს? სიცივე, სითბო თუ სიმსუბუქე, საზამათროს თუ დედის რძის გემო, რომელიც არასოდეს უგემია? მე გვერდით არ ვყავდი. სულ მინდა პატიება ვთხოვო, რომ შაბათი სამუშაო დღე არაა. მაპატიე. არც დღესაა სამუშაო დღე: ვზივარ სავარძელზე დაბმული და მოგუდული დდდტუ -ს თანხლებით ზევით, ცისკენ აწვერილ, შუქებით აელვარებული ბეტონის სვეტებს ვათვალიერებ. მის თვალებს ვხედავ. ისევ არ ახამხამებს. ახლაც რომ ვწერ, სტრიქონებს შორის მეჩვენება . . .

***

ჩვენი პილოტის - მაიკლის ან სთივენის ან სულაც ვინსენტის კეფა სამუდამო უსაფრთხოების გარანტიას ჰგავს. აი, ბეჭედარტყმულ, მოოქროვილასოებიანი სერთიფიკატი რომაა. ჩარჩოში ჩასმა და კედელზე ჩამოკიდება რომ მოგინდება. სქელი კეფა ბრენდივითაა. რაც უფრო შთამბეჭდავია, მით უფრო სანდო. გავიფიქრე, ბრუკლინის ხიდი გულსაკიდად რომ ჩამოჰკიდო, შეიძლება სიმძიმისგან ძალიან - არადა, ოდნავ მიანც წინ გადაიხაროს-თქო. ისევ დიდი ხნის წინანდელი მოგონება ამომიტივტივდა. აფხაზეთში ომი მძვინვარებდა. სადგურის მოედანზე ე.წ. ბორჯომის ხიდზე გადავდიოდი, მეგობართან მეჩქარებოდა. 1992 - ის შემოდგომის მატარებლები რაღაცნაირი ხაკისფერ - რუხი, უსახური იყო. კატაკომბებივით. მოულოდნელად მეორე მეგობარი შემხვდა. გავჩერდით, საუბარს შევყევით და უნებლიედ გვერდით მდგომი ორი ყმაწვილის ხმამაღალი დიალოგის მოწმე გავხდით. იქნებოდნენ ასე 17-18 წლისანი (საპასპორტო ასაკით, შეიძლება, უფროსნიც). თითოეული სიტყვის მარცვალს არაბუნებრივი რიხით გამოსცემდნენ.

- ბიჭო, ხო იცი, რემბოს რო იარაღი აქ, ისეთს მოგვცემენ. ყველას დაგვირიგებენ.

- ფორმას?

- ფორმაც იქნება. ვაენნი. სად ვიქნებით, ამის დედა . . , ხო არ იცი?

- რა მნიშვნელობა აქვს, სოხუმამდე ჩაგვიყვანონ და.

- აუ, რა მაგარია. იარაღი რა იქნება, ხო არ იცი?

- მაგდენი არ უთქვამთ, ბიჭო. მაგარია, არა? ფორმის შიგნით რაიმე უნდა გვეცვას? ტაბლიჩკებს მოგვცემენ ჩვენი სახელ-გვარით? აი, ცეცხლში რო არ იწვის. აუ, მაგარია. ძაან! ჩემი დედა . . .

- ბენდენა ჩვენი იქნება თუ მოგვცემენ? ფლიაჟკები და რუგზაკები? სულ რამდენი კილოა?

- აბა, ვი რო? წამოიღე მაინც რა, მაგის. . . მაგარია. აუ, ბათინკები ხო ექნებათ ჩემი ზომა?. . .

- წავედით, ღამდება. დედაჩემმა არ იცის სად ვარ, ჩემი . . . .

ხიდის მოაჯირს ხელებით დაყრდნობოდნენ, თავები ქვევით დაეხარათ, გაშეშებულ მატარებლებს უაზროდ ათვალიერებდნენ. ბავშვური, გამხდარი კისრები უჩანდათ. გეგონებოდა ორივეს ერთი ზომით დიდი ტანსაცმელი ეცვა. ეს ორი კისერი მოსაღამოვებული თბილისის მდუმარებაში ისეთ მოწყვლადობას, უსუსურობასა და სასოწრკვეთას ასხივებდა, როგორც ნაოამარ ალაგს ნანახი, მიწითა და შემოდგომის დამპალი ფოთლებით გატენილი ცალი "ბათინკი". მე და ჩემმა მეგობარმა თვალი გავაყოლეთ. ხელებს იქნევდნენ, ერთმანეთს ომსა და იარაღზე ისევ ხმამაღლა ესაუბრებოდნენ, ეტყობა ეგონათ, რომ პიროტექნიკის შოუზე "ხლაპუშკების" "ასახლაპუშეკებლად" მიემგზავრებოდნენ. გავიფიქრე, ნეტავი კისერზე ზუსტად მომდგარი ფორმა მაინც მისცენ, რომ ტყვიამ არ დაინახოს ხორცის სითეთრე, კეფაში არ მოხვდეთ, გვერდზე ჩაუაროს. ყველას ასცდეს. ყველას. მათი თვალები - არა, მაგრამ კისრები მახსოვს. სად არიან, ნეტავი, ახლა?

***

ბინდდებოდა. თავისუფლების ქანდაკებისკენ მივფინავთ. ზემოდან წყალი შავად ჩანს, უფრო სწორედ - მუქი ლურჯივითაა. ვერტმფრენიც ლამის წყლის ფერი ხდება. წყალზე ჩვენი ჩრდილი აღარ ჩანს. სამაგიეროდ, ამერიკის მთავარი ნაციონალური ღირებულება - ქალის მარჯვენაში ანთებული ჩირაღდანი ჯერ წერტილად რომ ილანდებოდა, ახლა ლაქას ემსგავსება და ნელ-ნელა ყვითელი, კაშკაშა ალის ფორმას იღებს. მუდამჟამ ფეხზემდგომი, გაშეშებული თავისუფლების მწვანე ქანდაკების გარშემო წყალი მიყუჩებულა, მაგრამ ლამის ისიც წამოდგეს, ვერტიკალური გახდეს. თითქოს უნდა, რომ კვარცხლბეკის საფეხურები აირბინოს. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ იმწამს გამახსენდა, რომ სახლში მაცივარი ნახევრადცარიელი მაქვს და ისიც, რასაც დედა მეუბნებოდა ბავშვობაში: "როცა ბაზრიდან პროდუქტებით დატვირთული წამოხვალ, ყოველთვის ეცადე, რომ თან მუქი ჩანთა ან შავი ცელოფნები გქონდეს, რადგან თუ შენს მეზობელს შია, შენ კი იმდენი არ გიყიდია, რომ უწილადო, ნაყიდს ნუ დაანახვებ, რათა ნერწყვი და ცრემლი არ მოჰგვაროო" . . . იმ წამს თავისუფლების ქანდაკება ამგვარ შავ ცელოფნებში მოლივლივედ მომეჩვენა. ჩემთვის იგი ასეთი უფრო ახლობელი იყო, ვიდრე - დღის კაშკაშა სინათლის.

shokoladi.ge
10.12.10